Parówkowy know how

Jedna z najprostszych i najszybszych opcji na śniadanie na ciepło…ale czy warto? Wokół parówek narosło tyle miejskich legend i nieporozumień, że Autor Czocha postanowił zabrać głos w parówczanym dyskursie rozprawiając się z mitami i sporządzając dla drogich czytelników parówczany przewodnik.

Mit numer 1 – parówki robi się z wymion, kopyt, innych resztek – słowem z  psa zmielonego z budą

To nie jest prawda. Wejdźcie na dowolne forum poświęcone tradycyjnemu wyrobowi mięs i wędlin. Parówki robi się z mięsa. Owszem, powinno być to mięso dość tłuste i z dużą ilością kolagenu (żeby uzyskać tę specyficzną konsystencję). Na parówki dobry będzie boczek, golonka, podgardle a nawet słonina. Do tego trochę saletry (celem zakonserwowania), woda, przyprawy, naturalne osłonki z jelit. Żadnych skór, włosów, bebechów i tego typu mrożących krew w żyłach historii.

Mit numer 2 – parówki robi się z wymion, kopyt, innych resztek – słowem z  psa zmielonego z budą

To niestety bardzo często jest prawda. Producenci robią parówki z czego popadnie, mam wrażenie, że karma dla psów ma niekiedy lepszy skład. Jak zatem nie dać się oszukać, jak czytać etykiety i czy w ogóle da się znaleźć w sklepie parówki takie jak opisane w punkcie 1?

Zasada numer 1 – unikajmy MOM

 MOM – brzmi niewinnie, także po rozwinięciu skrótu bo MOM to nic innego jak „mięso oddzielone mechanicznie”. Ok, zamiast masarza mięso oddziela maszyna, no i? Nie chodzi o to „co” lub „kto” oddziela ale „co od czego” oddziela. Przy produkcji mięsa obowiązuje podział tuszy. Z całego zwierzęcia wycina się kulinarne kawałki: karkówki, schaby, golonki, szynki itp. a także podroby. Słowem wszystko co można kupić w sklepach jako kawałek świni, krowy lub innego zwierza. Co nam zostaje po podziale tuszy na te wszystkie kawałki? Szkielecik z resztkami skóry, mięsa i ścięgien – gdy maszyna zeskrobie te resztki z kości dostajemy MOM. W naszych parówkach nie powinno go być a producent musi nas o zastosowaniu go w produkcie poinformować. Czytajmy etykiety.

Zasada numer 2 – wysoki % mięsa

Parówki to produkt wegetariański – niby dowcip ale w niektórych wyrobach naprawdę trudno doszukać się mięsa (i nie mówię tu o parówkach sojowych). Dla konsystencji znajdziemy za to celulozę, błonnik sojowy, bambusowy, pszenny (uwaga bezglutenowcy) nasze ulubione mączki i gumy. Znajdzie się też miejsce dla skrobi kukurydzianej czy ziemniaczanej. Przyzwoita parówka zaczyna się od 80% mięsa. Próżno jednak szukać parówek ze 100% mięsa bo niewielki dodatek wody jest niezbędny aby uzyskać typową dla parówek konsystencję musu – miesza się drobno zmielone mięso z wodą do powstania kleistej masy i to nią nabija się osłonki.

Zasada numer 3 – cena

Parówki nie mogą kosztować 8 zł/kg – nikt ich przecież nie robi dla nas charytatywnie. Mięso kosztuje…do tego praca masarzy, pakowanie, spedycja, marże producenta i sklepu. Poczytajcie składy najtańszych parówek – zawierają MOM (i nawet on jest w niskim % ) i masę tanich zapychaczy. Lepiej te 8 zł wydać inaczej niż fundować sobie stertę takich pseudo parówek.

Zasada numer 4 – konserwanty

Nie oszukujmy się, producent na skalę ogólnopolską musi czegoś sypnąć żeby jego produkty przeżyły transport i leżenie w sklepie. Nie lubię konserwantów ale przy parówkach (o ile nie kupujemy świeżo zrobionych, wprost z masarni) musi być trochę saletry, która przeciwdziała tworzeniu się jadu kiełbasianego. Azotyn sodu jest dopuszczalny a wręcz zapewnia nam bezpieczeństwo produktu i akurat w tym wypadku nie ma się co naburmuszać. Pytanie po co producent pakuje do parówek 1000 innych środków chemicznych? Glutaminian sodu dla poprawy smaku, kilka bonusowych konserwantów żeby parówki wytrzymały wiele miesięcy…im jest ich mniej tym lepiej.

Zasada numer 5 – nie ufaj hasłom na opakowaniu

Parówki z cielęciną…taaaki napis, cena do cielęciny adekwatna a rzeczonej w środku 3%. Parówki tradycyjne a w środku tradycyjnie: skrobia ziemniaczana, emulgatory: E472b/c, cukier, stabilizatory: E451,E450,E3331, E262, wzmacniacze smaku: E621, E631, E627, przeciwutleniacz: E316. Parówki light: w środku masa chemii dla poprawy konsystencji i smaku. Cena oczywiście wyższa niż za wersję „standard” od tego samego producenta…a mięsa mniej. Zjedz normalną parówkę, tyle, że o jedną mniej zamiast wcinać „papier” po wyśrubowanej cenie. Tylko lektura składu i zdrowy rozsądek mogą nas uratować przed nabraniem się na tego typu sztuczki.

Zasada numer 6 – za dobrymi parówkami trzeba się nachodzić

Znaleźć takie, które zawierają dużo mięsa jest jeszcze stosunkowo łatwo…ale żeby nie miały chemicznych dodatków i zapychaczy…to już wyższa szkoła jazdy. To może parówki z mięsnego na wagę zamiast tych paczkowanych? Te w sklepie też są paczkowane, tyle, że nie po 5-6 a po 200- 300 sztuk. Sprzedawca powinien nam udostępnić skład – albo przepisać go z opakowania zbiorczego i umieścić za ladą albo znać i wyrecytować (niech klepie cytryniany trisodowe, emulgatory, izoaskorbiniany – wzbogaci słownictwo). Dopytujcie o to kupując wędliny na wagę, nie dajcie się zwieźć nazwom typu „tradycyjna”, „jak za Gierka”, „chłopska” – czy to szynka, kiełbasa czy parówka: mamy obowiązek a nie przywilej wiedzieć z czego się składa.

Trzymając się tych zasad Autor zjadł na śniadanie soczyste parówki, z pękającą przy ugryzieniu, naturalną skórką. Zapłacił za niewielką paczkę dobrze ponad 6zł ale po pierwsze: tą paczką najadły się 2 osoby, po drugie: parówek nie jemy codziennie (bo są dość kaloryczne). Lubię mięso ale czy to oznacza, że muszę je jeść każdego dnia? Lepiej zjeść przyzwoity, kosztujący swoje produkt mięsny rzadziej niż codziennie tanie parówki czy 100g podłej pseudo szynki, prawda?